Określenie architektura reaktywna odnosi się do architektury zdolnej zmieniać swój kształt wykorzystując do tego sensory oraz siłowniki. Przekształcenia stanu są nieodłącznym elementem tego dopiero kształtującego się obszaru architektury. Praca analizuje jak zmienność, jako stan inicjowany przez użytkownika, była traktowana w przeszłości w dyskursie architektonicznym. Celem pracy jest umiejscowienie architektury reaktywnej w kontekście możliwości włączania użytkownika w proces tworzenia architektury, w szczególności z wykorzystaniem technologii informacyjnych. Szczególna uwaga jest poświęcona elastyczności, obecnej w warstwie teoretycznej projektu, bądź w konkretnych rozwiązaniach kinetycznych.
Projekt zajmuje się zmianą statusu tylnych dziedzińców Gmachu Głównego Politechniki Warszawskiej. Tworzy częściowo zadaszoną przestrzeń publiczną, która płynnie łączy wnętrze i zewnętrzne gmachu. Proponowane rozwiązania wspierają role jakie uniwersytet przejmuje w XXI, w czasie rozwoju społeczeństwa informacyjnego.
Architektura responsywna. Rozbudowa Gmachu Głównego PW
Lokalizacja: Warszawa, pl. Politechniki 1
Współrzędne: 52.220668, 21.010581
Powierzchnia: 3500m2
Autor: Eliza Biała
Promotor: dr hab. inż. arch. Jan Słyk
Rok: 2014